چند روزی ست همه داریم به چادری که به زور به سر س.اشتیانی کرده اند اعتراض میکنیم و به حق جای اعتراض هم دارد این موضوع. اما باید به آسیب شناسی اصل قضیه هم بپردازیم.در غیر اینصورت احساس می کنم که داریم یک طرفه به قاضی می رویم.
شاید اگر خیلی قبل تر از آنکه س.اشتیانی مرتکب این اعمال بشود او را دیده بودیم ، دلمان می سوخت از اینکه چنین خانم محترمی مورد کم لطفی ه شوهرش قرار گرفته است یا مورد بی رحمی ه زمانه ؛ حتی ممکن بود کاری برای او بکنیم یا حتی چند راه حل برای بهبود زندگیش به او ارائه دهیم .
مثلا اینکه چطور با یک شوهر بد اخلاق تا کند تا شوهرش رام شود یا مثلا فلان داروی گیاهی را بخورند تا بیشتر بر اعصاب های داغانشان مسلط باشند یا مثلا اینکه او میتواند به دادگاه مراجعه کند و به قانون ها پناه ببرد ، مهریه اش را بخواهد ، نفقه اش را زنده کند ، مجوز کتک خوردنش را باطل کند ؛ طلاق بگیرد ...
هر کاری غیر از این کارهایی که کرد
یک زمانی بود که جاهلی با جوانی می نشست اما انگار تازگی ها زن شوهردار و مرد پا به سن گذاشته ، رقیب بلا منازع جوانان شده اند.خطای اینها که از سر ندانم کاری و بی تجربگی نیست ، پس قضیه ریشه دار تر از این حرفهاست.
جامعه محیط رسانه فیلم لباس رنگ ، همه و همه محرک شده اند و دردسر ساز .ا
گر نفس هایمان را همین طور بی افسار رها کنیم ، اگر پا به پای ریخته شدن قبح چیزهای ریز و درشت ، سخت تر و محکم تر نشویم ،
کدام مان مرد بوته ی امتحانیم؟ کدام مان شیطان را به زانو در می آوریم؟

نوشته شده در یکشنبه 89/5/31ساعت 4:12 عصر توسط دها نظرات ( ) |