کلا فیلم بین قهاری نیستم ولی سالهاست که فیلم های بازیگران و کارگردانان دلخواهم رو دنبال می کنم حتی فیلم های خارجی رو هم اکثرا با همین ملاک ها انتخاب میکنم.دعوت از جمله فیلم هایی بود که هم کارگردانش رو میشناختم هم تمام بازیگرانش به غیر از دو نفرشون ولی اصلا فیلمی نبود که باید می بود! میدونید فیلم بودا ولی ماله چیستا یثربی بود نه مال حاتمی کیا
بعد از دیدن بعضی صحنه ها احساس می کردم که چقدر آدم ها به هم شبیه می شوند مخصوصا حاتمی کیا و تهمینه میلانی!
نمیدونم ولی شاید حاتمی کیا در صدد ثبت چهره ی جدیدی از خودشه .قبول دارم که برای پرداختن به موضوع بارداری ناخواسته و سقط جنین زاویه ی دید خوبی رو انتخاب کرده و مقایسه ی هم زمان 5 خانواده مختلف از  لحاظ سطوح مختلف اجتماعی جالبه ولی آخر فیلم اصلا منتظر اون حسی که بعد از دیدن   به نام پدر   ارتفاع پست    روبان قرمز     آژانس شیشه ای     از کرخه تا راین و ....   بهتون دست میده نباشید.
به جرات می گم که حاضرم چند بار دیگه آواز گنجشک ها رو ببینم و لذت ببرم ولی لزومی برای دیدن دوباره دعوت نه تنها وجود نداره که اصلا وجود نداره!
بعد از دعوت به این نتیجه می رسید(شاید هم نرسید هر جور که راحتین) که زن موجودی بی اختیار و بی اراده ست که فقط در اختیار مرد قرار داره و چقدر حاشیه های زندگی مهم اند که جایی برای مادر شدن وجود نداره.
داستان آخرش هم که دیگه کولاکه! ترجیح میدم اشاعه ی جریان نکنم!! 


پ.ن:اگر عمری بود دیدگاهم در مورد مادر شدن رو خواهم نوشت.
همچنان میلاد امام مهربان گوارای وجودمون.اگر با همسرت اختلاف نظر داشتی و راه حل گذشته(ر.ک به پ.ن پست قبل)جواب نداد هیچ عیبی نداره که کوتاه بیای و نظر مخالف رو قبول کنی.اگه حاتمی کیا قبلش با من هماهنگ کرده بود حتما میگفتم اسم فیلمش رو بذاره سرزده

نوشته شده در چهارشنبه 87/8/22ساعت 10:15 عصر توسط دها نظرات ( ) |